ลูกรัก เจ้าจักสำคัญความนี้เป็นไฉน ? (ตอนที่ ๒๓)
๑๗ ธันวาคม ๒๕๖๘
มหานรกขุมใหญ่สุดทั้ง ๘ ขุม เราท่านทั้งหลายได้ทำความรู้จักกันไปในเบื้องต้นแล้ว
ครานี้ลูกก็ลองมาทำความรู้จักนรกบริวารของมหาสัญชีวนรกซึ่งมีบริวารขุมที่ ๑๕ ที่ชื่อว่า โลหสิมพลีนรก กันดูบ้าง
โลหสิมพลีนรก หมายถึง ดินแดนที่มีต้นงิ้ว อันมีหนามเหล็กที่ยืดหดได้
ทั่วทั้งดินแดนของนรกขุมนี้ จักมีแต่ต้นงิ้วทั้งเล็กและใหญ่ ต้นใหญ่ก็สูงเท่าต้นตาล งิ้วต้นเล็กสุดก็เล็กเท่ากับต้นมะพร้าวหนุ่มที่โตเต็มที่ ทั้งยังมีใบปกคลุมหนา แต่ละกิ่งที่ปลายยอดก็มีดอกงิ้วชี้แดงสด ส่งกลิ่นหอมขจรขจายไปยั่วยวน มอมเมาให้ผู้ที่ได้กลิ่นต่างพากันลุ่มหลง ต้องการเด็ดเอามาดอมดมเป็นเจ้าของ ไม่ต่างอะไรกับหมู่แมลงผึ้งแมลงผู้ที่หลงไหลตรงเข้าไปเคล้าคลอดมดูดกลิ่นหอมและน้ำหวานจากเกสรของดอกไม้
หมู่สัตว์ที่เกิดในโลหสิมพลีนรกขุมนี้ก็เช่นเดียวกัน เมื่อได้กลิ่นของดอกงิ้วที่มีสีสันแดงสดสวยดอกใหญ่เท่าฝ่ามือเช่นนี้ ก็เป็นที่หมายปอง ต้องการจะเด็ดดอมดม เป็นเจ้าเข้าเจ้าของ สัตว์ทั้งหลายจึงตรงกันเข้าไปปีนป่ายด้วยกิริยาที่หื่นกระหายยื้อแย่ง เพื่อจะชิงเก็บเอาดอกงิ้วดอกใหญ่ที่สุดในแต่ละช่อ
ขณะที่สัตว์นรกทั้งหลายพยายามปีนป่ายขึ้นต้นงิ้วเพื่อเก็บดอกทั้งต้นเล็ก ต้นใหญ่ ทันใดนั้นลำต้นงิ้วที่เคยราบเรียบกลับปรากฎหนามเหล็กอันแหลมคมผุดขึ้นมาจากลำต้น สั้นบ้าง ยาวบ้าง ทิ่มแทงร่างกายของสัตว์นรกที่กำลังปีนป่ายบนต้นงิ้ว
หนามงิ้วเหล็กบางอันก็ทิ่มแทงทะลุลำตัวของสัตว์นรก หนามงิ้วบางอันก็โผล่พุ่งออกมาทิ่มแทงเบ้าตา ปาก หน้าผาก จนทะลุออกมาทางกะโหลกศีรษะด้านหลัง
สัตว์นรกบางตนก็ถูกหนามงิ้วทิ่มแทงทะลุออกมาทั้งตัว ดุจดังตัวเม่น ส่งเสียงร้องโหยหวน โอดโอย ด้วยความเจ็บปวดทรมาน บางตัวก็ถูกหนามงิ้วอันใหญ่ทิ่มแทงทะลุปาก จนทะลุออกมาทางกะโหลกศีรษะด้านหลัง ร้องไม่ออก ทำได้แต่ดิ้นเร่าๆ ดูแล้วช่างน่าสมเพศยิ่งนัก
สัตว์นรกขุมนี้มีทั้งหญิง ทั้งชาย ทั้งหนุ่ม ทั้งแก่ และวัยชราแก่ใกล้ตาย ไม่เว้นแม้แต่เด็กวัยเจริญพันธุ์
ถามว่า แล้วเวรกรรมอะไรหนอ จึงทำให้สัตว์นรกขุมนี้ต้องมารับทัณฑกรรมอันโหดร้ายเช่นนี้
อธิบายได้ว่า ก็เพราะความชั่วผิดบาป อกุศลกรรม ที่สัตว์นรกเหล่านี้ ละเมิดในศีลข้อกาเม ลุ่มหลง มัวเมาแต่ในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส จนกลายเป็นผู้ตกอยู่ในนรกของความลุ่มหลงอย่างถาวร
เมื่อถึงคราวแตกกายตายลง ผลกรรมชั่วผิดบาปดังกล่าวนั้นจึงส่งมาให้เกิดในโลหสิมพลีนรก มีความหมายอีกอย่างหนึ่งคือ ความสุขที่ต้องแลกมากับความทุกข์ที่แสนโหดร้าย
คาถาที่จะหลุดพ้นจากนรกหนามงิ้วขุมนี้ได้ คือ
มีสัมมาทิฐิ ด้วยการ เชื่อกรรม เชื่อว่า สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม
เชื่อว่า ทำกรรมไว้อย่างไร จักต้องไปรับผลของกรรมนั้นสืบไป
แล้วหมั่นภาวนา สาธยายมนต์ที่ว่าด้วย
อะธุวัง ชีวิตัง – ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน
ธุวัง มะระณัง – ความตายเป็นของยั่งยืน
อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง – อันเราจะพึงตายเป็นแท้
มะระณะปะริโยสานัง เม ชีวิตัง – ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุดรอบ
ชีวิตัง เม อะนิยะตัง – ชีวิตของเราเป็นของไม่เที่ยง
มะระณัง เม นิยะตัง – ความตายของเราเป็นของเที่ยง
วะตะ – ควรที่จะสังเวช
อะยัง กาโย – ร่างกายนี้หนอ
อะจิรัง –มิได้ตั้งอยู่นาน
อะเปตะวิญญาโณ – ครั้นปราศจากวิญญาณ
ฉุฑโฑ – อันเขาทิ้งเสียแล้ว
อะธิเสสสะติ – จักนอนทับ
ปะฐะวิง – ซึ่งแผ่นดิน
กะลิงคะรัง อิวะ – ประดุจดังว่าท่อนไม้และท่อนฟืน
นิรัตถังฯ – หาประโยชน์มิได้ดังนี้แล
เจริญธรรม
พุทธะอิสระ
——————————————–
อ่านย้อนหลัง : https://www.facebook.com/share/p/1ErvG4azkH/
——————————————–
My dearest children, what do you think of this message? (Part 23)
December 17, 2025
We have already learned about the eight major hells.
Now, let us learn about the fifteenth subsidiary hell of Maha Sanjiva Hell, known as Lohasimpali Hell.
Lohasimpali Hell is a realm filled with silk cotton trees whose trunks are covered with iron thorns that can extend and retract.
Throughout this hell, silk cotton trees grow everywhere, both large and small. The tallest are as high as palm trees, while the smallest are about the size of fully grown coconut trees. Their branches are lush with green leaves, and at the tip of each branch bloom large, bright red silk cotton flowers. These flowers emit a sweet and intoxicating fragrance that powerfully attracts anyone who smells it, arousing desire and attachment. Just as bees and insects are drawn to nectar, beings are irresistibly pulled toward these flowers.
The beings born in Lohasimpali Hell are no different. When they smell the fragrance and see the beautiful red flowers, intense desire arises in their minds. They long to pluck and possess them. Driven by lust and attachment, they rush toward the trees and climb them, each striving to seize the largest flower.
As they climb, what once appeared to be smooth tree trunks suddenly sprout sharp iron thorns. Some thorns are short, others long, and they pierce the bodies of the beings without mercy. The thorns stab through their flesh, eyes, mouths, and foreheads, sometimes even emerging from the backs of their heads.
Some beings are completely pierced through, their bodies covered in iron thorns like hedgehogs, crying out in unbearable pain. Others have large thorns piercing through their mouths and skulls, leaving them unable to speak, only to wail in agony. The suffering is truly pitiful to behold.
In this hell, there are men and women, young and old, those who died at a very advanced age, as well as those who died while still young.
What kind of karma leads to rebirth in such a place?
This suffering is the result of unwholesome actions, especially the repeated violation of restraint over sensual desire. These beings were obsessed with sights, sounds, smells, tastes, and bodily pleasures. Enslaved by craving and infatuation, they failed to guard their senses. As a result, after death, they were reborn in this hell of desire and torment. Brief moments of pleasure is exchanged for extremely painful suffering.
To escape this hell of iron thorns, one must cultivate right view : believing in karma and its results,
understanding that all beings are heirs to their own actions, and
knowing that whatever karma we create, we must eventually receive its results
One should also diligently practice mindfulness and contemplate impermanence by reflecting on the following verses :
Adhuvang jīvitaṁ – Life is impermanent.
Dhuvang maraṇaṁ – Death is certain.
Avassaṁ mayā maritappaṁ – I will surely die.
Maraṇapariyosānaṃ me jīvitaṃ – Death is the end of my life.
Jīvitaṁ me aniccaṁ – My life is impermanent.
Maraṇaṃ me niyataṃ – Death is inevitable.
Vata – How pitiful
Ayaṃ kayo – this body is.
A-Jirang – It does not last long.
Apetavinnano – Devoid of consciousness,
Chuddho – it is discarded,
Athisetasati – lying upon
Pathavin – the ground,
Kalinga-raṅa iva– like a piece of wood,
niratthaṃ – utterly useless.
May you progress steadily in your Dhamma practice.
Buddha Isara
——————————————–
Previous article : https://www.facebook.com/share/p/1ErvG4azkH/
