ลูกรัก เจ้าจักสำคัญความนี้เป็นไฉน ? (ตอนที่ ๑๖)
๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๘
มหานรกขุมใหญ่สุดทั้ง ๘ ขุม เราท่านทั้งหลายได้ทำความรู้จักกันไปในเบื้องต้นแล้ว
ครานี้ลูกก็ลองมาทำความรู้จักนรกบริวารของมหาสัญชีวนรกบริวารขุมที่ ๘ นี้ชื่อว่า สัตติหตสยนรก กันดูบ้าง
สัตติหตสยนรก หมายถึง นรกที่เต็มไปด้วยสระน้ำใหญ่ กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา แต่ในสระน้ำนั้นกลับเต็มไปด้วยกับดัก หอก แหลม หลาว และขวากหนาม
สัตว์นรกเหล่านั้นมีร่างกายที่อดอยากผ่ายผอม จนหนังหุ้มกระดูก มีร่างกายอันเปล่าเปลือย ต่างเดินโซซัดโซเซมาเพื่อแสวงหาอาหารและน้ำดื่ม พอมาถึงสระที่มีดอกบัวขาวกำลังบาน ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนชวนกินและดอมดม
หมู่สัตว์นรกเหล่านั้นจึงลิงโลดยินดี ต่างพากันคิดว่า นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เราไม่มีอาหารและน้ำตกถึงท้องเลย วันนี้ช่างเป็นโชคของเรายิ่งนัก ที่ได้มาพบสระบัวขาวที่กำลังเบ่งบาน ช่างน่ากินเสียยิ่งนัก
จึงพากันกระโดด กระโจนลงไปในสระด้วยความลิงโลด แต่ด้วยอำนาจแห่งอกุศลกรรมอันชั่วหยาบ ใต้น้ำนั้นพลันบังเกิดแหลม หลาว หอก ได้พุ่งขึ้นมาจากดินใต้น้ำ
สัตว์นรกบางตนก็ถูกแหลม หลาว ที่คมกล้าเสียบแทงแขนขา และลำตัว
สัตว์นรกบางตนก็ถูกหอกใหญ่เท่าใบพายเรือเสียบเข้าที่ทวารจนทะลุหัว
บางตนก็ทะลุบ่า
สัตว์นรกบางตัวก็มีแต่แหลม หลาว พุ่งเสียบทะลุออกมารอบๆ ลำตัวดุจดังเม่น
สัตว์นรกเหล่านั้นมีเลือดและเนื้อหลุดลุ่ย ทำให้น้ำที่ใสกลายเป็นสีแดงฉาบไปด้วยเลือดและเนื้อ ต่างได้รับความทุกข์ยาก ทรมานสุดแสนสาหัส
ขณะนั้นก็มีปลากัดนรกตัวใหญ่เท่ากระด้ง มีฟันเหล็กอันแหลมคมตรงเข้ารุมกัดกินเลือดและเนื้อของสัตว์นรกเหล่านั้นจนเหลือแต่กระดูก
ถามว่า เมื่อสัตว์นรกแต่ละตนลงน้ำแล้วถูกทัณฑกรรมเห็นปานนี้ แล้วทำไมสัตว์นรกตนอื่นๆ จะมองไม่เห็นทีเดียวหรือ ทำไมยังได้กระโดดลงไปในสระที่มีแต่มัจจุราชจ้องทำร้ายอยู่
ตอบว่า สำหรับสัตติหตสยนรกขุมนี้ไม่มีสัตว์นรกตนใดมองเห็นซึ่งกันและกันเลย ไม่เห็น ไม่ได้ยิน แม้กระทั่งทัณฑกรรมที่เกิดขึ้นกับสัตว์นรกตนอื่นๆ
ประมาณว่า สระบัวขาวสระนี้เป็นของนายผู้เดียว
ครั้นสัตว์นรกแต่ละตนได้รับทัณฑกรรมจากผลแห่งกรรมชั่วหยาบของตนในอดีตแล้วเมื่อตายลง ก็จักมีลมพัดหอบเอาละอองเกสรของดอกบัวขาวนั้นมากระทบกับโครงกระดูกของสัตว์นั้นๆ จึงได้ไปเกิดในที่ทุรกันดารไกลสุดขอบนรก แล้วก็มีชีวิตอยู่ด้วยความอดอยาก ทำให้ต้องออกแสวงหาอาหารและน้ำดื่ม จนมาพบกับสระบัวขาวอีกครั้ง แล้วก็ต้องรับทัณฑกรรมเช่นนี้อีกซ้ำๆ กันไป จนกว่าจะหมดกรรมชั่วผิดบาป
สรุปความว่า ไม่มีผู้ใดได้เข้าใกล้หมู่ดอกบัวขาวที่บานสะพรั่งที่ส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจนั้นได้เลย
(เช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ติดกับดักด้วยอำนาจของเหยื่อ เครื่องล่อ สิ่งเร้า แล้วก็พาตนเองเข้าสู่ความพินาศ ฉิบหาย)
ถามว่า กรรมชั่วผิดหยาบอันใดหนอ ที่ทำให้สัตว์นรกสัตติหตสย ต้องมารับโทษทัณฑกรรมทุกข์ทรมานอย่างน่าสยดสยองเช่นนี้
ตอบว่า ก็เพราะในอดีตครั้งเมื่อสัตว์นรกเหล่านี้เกิดเป็นสิ่งมีชีวิต ได้ทำการละเมิดศีลในข้ออทินนาทานา มีการฉ้อราษฎร์บังหลวง ทุจริต คดโกง ปล้นสะดม ลักขโมย และเบียดบังเอาทรัพย์ของผู้อื่น สร้างความเสียหายเดือดร้อนแก่ผู้อื่น
ครั้งเมื่อแตกกายทำลายขันธ์ลง ก็ต้องมาเกิดรับทุกข์โทษทัณฑ์ ณ สัตติหตสยนรก
แรกเมื่อเกิดก็มาเกิด ณ ริมขอบชายแดน มีชีวิตอยู่ด้วยความอดอยากทุกข์ทรมาน เมื่ออดรนทนไม่ได้ จึงต้องออกเดินทางแสวงหาน้ำและอาหารกินกระทั่งมาเจอกับสระบัวลงทัณฑ์ แล้วก็จบชีวิตลง ณ ที่สระบัวนั้น
คาถาป้องกันสัตติหตสยนรก
ต้องฝึกหัดปฏิบัติให้ตั้งมั่นอยู่ในสุจริตธรรม
สุจริตธรรม หมายถึง การยึดมั่นในความถูกต้องดีงาม มีความซื่อตรง และมีเจตนาบริสุทธิ์ ต่อสิ่งที่เราทำ ๓ ประการ คือ
๑. กายสุจริต
– การประพฤติชอบด้วยกาย
– ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ และไม่ประพฤติผิดในกาม
๒. วจีสุจริต
– การประพฤติชอบด้วยวาจา
– ไม่พูดปด ไม่พูดส่อเสียด ไม่พูดคำหยาบ และไม่พูดเพ้อเจ้อ
๓. มโนสุจริต
– การประพฤติชอบด้วยใจ
– ไม่โลภอยากได้ของผู้อื่น ไม่พยาบาทคิดร้าย และมีความเห็นชอบตามทำนองคลองธรรม
รักษาศีลทั้ง ๕ ข้อให้บริบูรณ์
พร้อมทั้งเจริญสัมมาสติให้ตั้งมั่นอยู่ในกาย วาจา และจิตใจ จะได้ทำ พูด คิด ไม่ผิดพลาด
เจริญธรรม
พุทธะอิสระ
——————————————–
อ่านย้อนหลัง : https://www.facebook.com/buddha.isara/posts/pfbid02fX7trbfiEqPvHGBqQbUwzmtzgvSTFh2RNusBhP6dphp3kjCkGHFLuKJ8qNRQaTJLl
——————————————–
My dearest children, what do you think of this message? (Part 16)
November 12, 2025
We have already explored the eight largest hells.
Now, let us learn about the eighth satellite hell surrounding the Maha Sanjiva Hell, known as Satti-hattha-sayāna Hell.
Satti-hattha-sayāna Hellis a realm filled with vast, boundless ponds – yet beneath their waters lie deadly traps of spears, lances, and thorns.
The beings in this hell are starved and emaciated to the point of being nothing but skin and bone. Naked and tormented by hunger and thirst, they wander in desperate search of food and water. When they finally come upon a pond with blooming white lotus flowers, whose fragrance is sweet and alluring, they are irresistibly drawn toward it.
Overjoyed, they think of how long it has been since they last tasted food or drink, and how fortunate they are to find such a pond of pure, white lotus blossoms – so beautiful and inviting that they leap into the water without hesitation.
Yet, through the power of their own evil karma, sharp spikes, lances, and spears suddenly shoot up from the bottom of the pond.
Some beings have their arms, legs, and bodies pierced through by these spikes.
Some are impaled by spears as wide as paddle blades – piercing through the anus and emerging from the head, or driving through the shoulders.
Others are completely skewered by countless spikes, their bodies resembling hedgehogs.
As their blood and flesh slough off, the once-clear water turns crimson and thick with blood and tissue. The suffering is unbearable.
At that moment, hellish fighting fish, each as large as a winnowing basket and armed with sharp iron teeth, swarm in and tear at the flesh of the tormented beings until nothing remains but bones.
Question: When a hell-being enters this pond of torment, why can’t the others see the suffering before them? Why do they still leap into the pond of death despite the horror awaiting them?
The answer is that, in Satti-hattha-sayāna Hell, no being can see or hear another. Each experiences their punishment alone, as if “this white lotus pond belongs solely to each creature.”
After death, the wind carries the pollen of the white lotus, which brushes against their remaining bones. This causes them to be reborn in a desolate land on the edge of the world, where they live in constant hunger and torment. Eventually, their search for food and water brings them once again to a pond of white lotuses – where they suffer the same torment repeatedly until their evil karma is completely exhausted.
In short, none can ever approach the alluring, intoxicating fragrance of the white lotus without being destroyed by it.
(This is no different from beings in our world who are lured by bait, deceived by temptation, and thus bring about their own ruin.)
Now, what kind of gross evil karma causes beings to fall into Satti-hattha-sayāna Hell and endure such dreadful suffering?
The answer is that, when these beings were human, they violated the precept of Adinnādānā – by committing fraud, corruption, deceit, plundering, theft, and embezzlement, causing harm and suffering to others. After death, they were reborn into Satti-hattha-sayāna Hell to reap the fruit of their deeds.
At first, they are reborn on the borderlands, living in constant hunger and hardship. Unable to endure their misery, they wander in search of food and water until at last they come upon the pond of white lotuses, where their punishment begins again.
The mantra for protection against Satti-hattha-sayāna Hell :
One must cultivate an unwavering commitment to honesty.
Honesty means upholding what is right, sincere, and pure in both intent and action. It rests upon three guiding principles :
1. Right Conduct and Action
– Refrain from killing, stealing, and sexual misconduct.
2. Right Speech
– Refrain from lying, slandering, speaking harshly, and engaging in idle or meaningless chatter.
3. Right Conduct in Thought and Mind
– Refrain from coveting others’ property or harboring ill will.
– Maintain correct and wholesome views.
Fully uphold the Five Precepts, and cultivate mindfulness in action, speech, and thought so that all deeds, words, and intentions remain pure and free from error.
Wishing you progress in your Dhamma practice.
Buddha Isara
——————————————–
Previous article : https://www.facebook.com/buddha.isara/posts/pfbid02fX7trbfiEqPvHGBqQbUwzmtzgvSTFh2RNusBhP6dphp3kjCkGHFLuKJ8qNRQaTJLl
