มันจะวัวหายแล้วมานั่งล้อมคอกกันเกินไปหรือเปล่าพระเดชพระคุณ
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๘
เห็นข่าวเจ้าคณะใหญ่หนกลางแห่งวัดไตรมิตร นั่งประชุมพระสังฆาธิการในเขตหนกลางด้วยท่าทีขึงขัง เอาจริงเอาจัง มีทั้งขู่ ทั้งบังคับสั่งการ ด้วยการใช้พระเดชที่ผู้ปกครองมี
ที่สั่งการให้เชิงบังคับ กวดขั้นให้เจ้าอาวาสและพระอุปัชฌาย์ทุกวัดในเขตปกครองหนกลางต้องกวดขัน ควบคุมให้พระภิกษุสงฆ์ภายในปกครอง ต้องตั้งอยู่ในความเรียบร้อย
***************************************************
สมเด็จพระมหารัชมงคลมุนี (ธงชัย ธมฺมธโช ป.ธ.๖) เจ้าคณะใหญ่หนกลาง และผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดไตรมิตรฯ กล่าวถึงบทบาทหน้าที่ของเจ้าอาวาสและพระอุปัชฌาย์ในเขตปกครองหนกลาง โดยเน้นย้ำถึงความรับผิดชอบต่อปัญหาที่เกิดขึ้นในวัดหรือชุมชน
“ถ้าปัญหาเกิดขึ้นแล้วเจ้าอาวาสไม่สามารถระงับได้ ถือว่าย่อหย่อนต่อหน้าที่ ไม่ต้องไปตั้งคณะกรรมการพิสูจน์ผิดหรือไม่ผิด พักงานได้เลย”
“อย่างเช่นกรณีพระอุปัชฌาย์ที่ปฏิบัติหน้าที่บกพร่อง จะให้พักเพียงเดือนเดียว ผมไม่เห็นด้วย – หนกลางไม่เอา ต้องอย่างน้อยหนึ่งปี หรือหนึ่งพรรษา เพื่อให้เข็ดหลาบ สำเหนียก และมีความระวังในอนาคต”
***************************************************
ทำให้นึกสงสารบรรดาเจ้าอาวาสวัดเล็กวัดน้อยที่อยู่ตามชนบทบ้านนอก ที่ทุกวันนี้ก็อยู่กันอย่างยากลำบาก อดยาก บางวัดต้องถูกตัดน้ำตัดไฟ เพราะไม่มีเงินไปจ่าย ด้วยเพราะชาวบ้านก็ลำบาก เศรษฐกิจไม่ดี สังคมรอบวัดก็แทบจะรกร้าง เพราะผู้คนต้องออกไปหากินต่างถิ่น ทิ้งพ่อแก่แม่เฒ่าเอาไว้เฝ้าบ้านเลี้ยงหลาน
พระลูกวัดก็ต้องปากกัดตีนถีบ ดิ้นร้นหาอยู่หาฉันไปตามยถากรรม ไม่มีคุณพระผู้ปกครองผู้ใดหน้าไหน ไปตรวจตรา เยี่ยมเยือน เหลือบแลแม้แต่น้อยนิด
ไม่ว่าจะเป็นผู้ปกครองระดับไหน ต่างฝ่ายต่างก็เอาตัวรอด โดยเฉพาะผู้ปกครองชั้นสูงๆ ที่นั่งอยู่แต่ในห้องแอร์ ไม่เคยแม้แต่จักไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของผู้ใต้ปกครอง เหมือนดังสมัยครั้งโบราณ ที่ผู้ปกครองท่านปกครองผู้ใต้ปกครองด้วยความเมตตา มีไมตรีคอยที่จะหยิบยื่นไมตรีไต่ถามสารทุกข์สุขดิบ ทุกครั้งที่เห็นหน้าหรือขณะออกตรวจเยือนวัดภายใต้ปกครอง
บรรยากาศที่พระผู้ปกครองผู้ทรงธรรม ทรงวินัยใช้เมตตา กรุณา พระคุณปกครองหมู่สงฆ์ เหมือนครั้งอดีต ปัจจุบันนี้มันได้หายไปจากสังคมพระสงฆ์โดยสิ้นเชิง
เหลือไว้แต่การใช้พระเดชแค่เพียงอย่างเดียว
พระผู้ปกครองแต่ละระดับทำตนเป็นเจ้านาย ไม่สนใจสุขทุกข์ของพระภิกษุสงฆ์องค์เณร ภายใต้ปกครองต่างคนต่างอยู่ แบบสังคมเมืองที่ต่างฝ่ายต่างเอาตัวรอด
ไม่มีใครใยดีต่อกัน ช่องว่างระหว่างผู้ปกครองกับผู้ใต้ปกครองก็ยิ่งห่างไกล จึงไม่รู้ไม่เข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้นมาในแต่ละวัด พวกพระผู้มีอำนาจมากๆ ก็จักผลักภาระให้กดทับเอาแต่พระชั้นผู้น้อยดังที่ปรากฏ เช่นนี้ความรัก เคารพสมัครสมานสามัคคีธรรม มันจะมาจากไหน
ไอ้ที่ยังเห็นภาพว่า ผู้น้อยไปตั้งแถวต้อนรับ รุมกันเข้าไปกราบไหว้ ก็เพราะเขาเห็นว่า ท่านให้คุณ ให้โทษกับเขาได้ เขาจึงกลัวเกรง ไม่ได้เคารพศรัทธาจากหัวจิตหัวใจแท้
แต่พอบรรดาพระชั้นผู้ใหญ่ทำเรื่องเลวร้ายเสียหาย
พระผู้น้อยต่างๆ ก็พลอยเดือดร้อนถูกเหมารวมไปว่า ต้องเข้มงวดกวดขันให้มากขึ้น สร้างมาตราการมากดทับผู้ใต้ปกครองเพิ่มมากขึ้นโดยไม่มีส่วนร่วมที่จะรับผิดชอบใดๆ เลย
การปกครองแบบนี้ใครๆ ก็ทำได้ ไม่ต้องใช้สติปัญญาใดๆ ไม่ต้องมีคุณธรรมใดๆ แค่ใช้อำนาจที่ตนมีเข้ามาขู่ บังคับ กะเกณฑ์ให้ทำในสิ่งที่ตนต้องการก็เท่านั้น
หรือว่า สังคมพระสงฆ์ในโลกปัจจุบันมันเปลี่ยนไป
ใช้คุณธรรม น้ำจิตน้ำใจ ทำดีให้เขาดู เป็นครูให้ท่านเห็น มันทำกันไม่ค่อยเป็น เลยต้องใช้แต่อำนาจ ราชศักดิ์ที่ตนมี มากดขี่ ข่มขู่ บังคับ
เช่นนี้มันจะต่างอะไรกับชาวโลกเขาเล่า ไม่เข้าใจจริงๆ
ไม่รู้ว่าบรรดาพระผู้ใหญ่ผู้ปกครองทั้งหลายที่พยายามดิ้นเพื่อเอาตัวเองให้รอด โดยไม่สนใจว่า พระธรรมวินัยจะมั่นคงอยู่รอดได้ไหม
หากพระพุทธเจ้าหรือพระพุทธสาวกในอดีตใช้การข่มขู่ บังคับแบบนี้มาปกครอง ท่านคิดว่า พระธรรมวินัยจะยืนยงคงอยู่มาได้จนถึงวันนี้หละหรือ
พุทธะอิสระ
——————————————–
อ่านย้อนหลัง : https://www.facebook.com/buddha.isara/posts/pfbid02cdJrATwvHY1ioSgzvj7VieoZMhqfiuJyoUUTdoPVnnMzPoH3t2gGVEnLUoSXBdrMl
——————————————–
Your Holiness, isn’t it like locking the barn door when the cow is lost?
July 21, 2025
I saw the news that the Chief of the Central Region of the Wat Traimit Temple sitting in a meeting of the ecclesiastical officials in the central region with a stern appearance, both threatening and commanding with his governing power, to enforce the abbots and preceptors of all temples in the central area to control behaviors of the monks under their supervision.
***************************************************
Somdej Phra Maha Ratchamongkol Muni (Thongchai Thammathacho), P.D.6), the Chief of the Central Region and Deputy Abbot of Wat Traimit Temple, spoke about the roles and duties of the abbots and preceptors in the central region, emphasizing accountability for problems that occurred in the temples or the community.
“If a problem arises and the abbot cannot resolve it, it is considered to be a neglect of duty. There is no need to set up a committee to prove whether it is wrong. The abbot is to be suspended immediately.
For example, a preceptor who has neglected his duties is to be suspended for one month. I disagree with that. He deserves a suspension of at least a year or three months, to learn a lesson and to be cautious in the future.”
***************************************************
It makes me feel sorry for the abbots of small temples in the countryside who live in hardship and poverty. Some temples have had their water and electricity cut off due to a lack of money. The villagers are also suffering from economic recession. The community around the temple is almost deserted because people have moved to other places to earn a living, leaving their elderly parents to look after their grandchildren.
Junior monks must struggle to find food without any support. No governing monks have inspected, visited, or given them even a little glance.
At whichever level of abbots, everyone is trying to survive. High-ranking abbots who sit in air-conditioned rooms never even ask about the well-being of their subordinates. Unlike in the old days, in which abbots ruled their subordinates with kindness and always asked about the well-being every time they met each other or when they went out to inspect the temples under their supervision.
The atmosphere where the governing monks used kindness, compassion, and virtues to govern their subordinates, as in the past, has now completely disappeared from the monastic community.
Only the use of power remains.
Governing monks of each level act as masters who do not care about the happiness and suffering of monks and novices. Under their supervision, everyone lives separately. It is like an urban lifestyle where everyone tries to survive.
No one cares about each other. The gap between the rulers and the subjects is even wider. Thus, they do not understand the problems arising in each temple. Monks of high authority push the burden to lower-ranking monks, as shown. Where do love, respect, and unity come from?
We still see lower-ranking monks lining up to welcome, crowding in to pay homage to senior monks, who can give them merit or harm. So, they are afraid, but do not genuinely respect and have faith in the heart.
When high-ranking monks commit bad things, the lower-ranking monks are also affected and lumped together. Stricter measures have oppressed subordinates without any joint responsibility.
Anyone can do this kind of governance. It doesn’t require any intelligence or virtue. Just use power to threaten, force, and compel them to do what they want.
Or has the monastic community in the present world changed?
Using morality, kindness, doing good for others to observe, and behaving as a teacher for them to follow, they do not know how to do these. So, they must use their power and royal status to oppress, threaten, and force.
How is this any different from householders? I do not understand.
All the ruling senior monks are trying to save themselves, and they do not care whether the Dharma and Vinaya will be stable.
If the Lord Buddha or his disciples in the past used this kind of intimidation and force to rule, do you think the Dharma and Vinaya would have survived until today?
Buddha Isara
——————————————–
Previous article : https://www.facebook.com/buddha.isara/posts/pfbid02cdJrATwvHY1ioSgzvj7VieoZMhqfiuJyoUUTdoPVnnMzPoH3t2gGVEnLUoSXBdrMl
