สงสารพ่อแม่และญาติพี่น้อง ของผู้ที่ต้องมาซวยกับพฤติกรรมของลูกหลานที่เอาตัวเองมาสุ่มเสี่ยงจนติดโรค
สงสารทีมแพทย์ พยาบาล นักรบเสื้อกาวน์ ที่ต้องมารบกับโรคร้าย ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะชนะ
สงสารผู้ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไม่ได้เข้าร่วมชุมนุมด้วย แต่ต้องพลอยมาซวยเพราะคนประมาท
สงสารคนไทยอีกเกือบทั้งประเทศที่พยายามระมัดระวังตัวเอง อย่างยากลำบาก เพื่อมิให้ติดโรค และพยายามทำทุกวิถีทางที่จะให้ประเทศนี้ปลอดจากโรคร้าย
สงสารคนหาเช้ากินค่ำ อดมื้อกินมื้อ แต่ต้องงอมืองอเท้ายอมอยู่กับบ้าน เพื่อทำตามมาตรการที่รัฐขอความร่วมมือ เพื่อหยุดยั้งการแพร่เชื้อโรค
สงสารคุณพระ เณร ที่บิณฑบาตรได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะผู้คนไม่กล้าออกมาใส่บาตร
สงสารคนปลูกผักที่ขายไม่ได้ เพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปรับซื้อตามไร่นา กลัวจะต้องถูกกักตัว ๑๔ วัน
สงสารสารพัดอาชีพที่ต้องทนอยู่กันอย่างยากลำบาก เพื่อจะช่วยกันหยุดยั้งไม่ให้โรคร้ายลุกลาม
สงสารแผ่นดินไทย อันเป็นที่อยู่อาศัยของคนที่มัวเมาประมาทไม่กี่คน
และสงสารบรรดาจิตอาสาทั้งหลาย ที่ต้องตื่นตั้งแต่เที่ยงคืนตี ๑ เพื่อมาปรุงอาหารแจกทาน ให้กับผู้ประสบภัยโควิด
สงสารตัวเองที่ทำไมต้องสงสารทั้งที่รู้ว่ายิ่งสงสารตนยิ่งลำบาก แต่ก็ยังสงสาร
ยิ่งสงสารก็ยิ่งสงสัยไม่รู้จริงๆ ว่าการชุมนุมในสถานการณ์โรคระบาดเช่นนี้ มันจะทำให้โรคร้ายหายไปจากแผ่นดินไทยได้อย่างไร
พุทธะอิสระ
๕ กรกฎาคม ๒๕๖๔
————————————————–
Finally, what all Thai people do not want to see, has happened.
July 5, 2021
I sympathize with parents and relatives whose children and grandchildren have taken risk and got infected.
I sympathize with doctors, nurses, or warriors in medical gown, who are fighting against the pandemic, without knowing when they will win.
I sympathize with people, who are not involved with the protests, but become infected because of careless people.
I sympathize with almost all Thais who try to be cautious in difficulty so as not to get infected and try to save this country from the perilous disease.
I sympathize with people, who live from hand to mouth, but they must stay home to comply with government measures to stop the disease spread.
I sympathize with monks and novices who sometimes get or do not get food, because people do not dare to come out of their home to give food offerings to monks.
I sympathize with people who cannot sell vegetables they have grown, because nobody dares to buy from them at their plantations, because buyers do not want to be quarantined for 14 days.
I sympathize with various professions that live in difficulty to prevent the disease spread.
I sympathize with Thailand, the country where only a few careless people live in.
And I sympathize with volunteers who have to wake up at 1 a.m. to cook food for distributing to people who have been affected by the pandemic.
I sympathize with myself, even though I know that the more I sympathize with myself, the more difficult it will become. Still, I feel sympathetic.
The more I sympathize, the more I doubt how can the demonstration during this pandemic can help make the pandemic disappear from Thailand.
Buddha Isara