พระมหากาลบรรลุอรหันต์เพราะดูศพไหม้ไฟ
๑๐ ธันวาคม ๒๕๖๖
มหากาลมีจิตเลื่อมใสในคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อออกบวชแล้วได้บำเพ็ญธุดงค์ข้อโสสานิกธุดงค์ ต้องอยู่ในป่าช้า และได้เจริญอสุภกัมมัฏฐาน
ในคราวนั้นมีหญิงสาว คนหนึ่ง ได้ป่วยเสียชีวิตลงในเวลาเย็น ร่างกายยังเต่งตึง สดอยู่ พวกญาติได้หามศพหญิงสาวคนนั้นไปสู่ป่าช้า พร้อมด้วยเครื่องเผาต่างๆ มีฟืนและน้ำมัน เป็นต้น ได้ให้ค่าจ้างแก่หญิงเฝ้าป่าช้า เพื่อให้ทำการเผาศพให้แล้วหลีกไป
คนเฝ้าป่าช้าได้เปลื้องผ้าห่มของหญิงสาวคนนั้นออกแล้ว เห็นร่างกายซึ่งตายเพียงครู่เดียวนั้น งดงาม จึงคิดว่า “ร่างกายนี้ควรจะแสดงแก่พระผู้มีคุณ” จึงเข้าไปหา พระเถระแล้วกล่าวว่า “ท่านเจ้าข้า อสุภสัญญาอารมณ์เห็นปานนี้มีอยู่ ขอพระคุณเจ้าพึงไปพิจารณาให้เกิดประโยชน์เถิดเจ้าขา”
พระเถระรับคำแล้วได้ไปยืนพิจารณาซากศพนางหญิงนั้น โดยบอกให้หญิงผู้เฝ้าป่าช้านั้นช่วยเลิกผ้าห่มออกแล้ว พิจารณาตั้งแต่ฝ่าเท้าถึงปลายผมพร้อม พูดกับหญิงผู้เฝ้าป่าช้าว่า
“รูปนี้ประณีตยิ่งนัก มีสีผิวเหลืองอร่ามดุจทองคำของแม่หญิง พึงจุดไฟเผาศพหญิงผู้มีรูปงามนี้ดูเถิด ในกาลที่รูปนั้น ถูกเปลวไฟลวกแล้ว เราจักดูว่ารูปของเธอจักเปลี่ยนแปลงไปเช่นไร”
ครั้งเมื่อนางหญิงผู้เฝ้าป่าช้า ทำการจุดไฟเผาศพหญิงนั้น พระเถระได้พิจารณา ในรูปหญิงที่ถูกเปลวไฟเผาไหม้แล้ว สีแห่งร่างกายเปรียบไปดุจได้เป็น แม่โคด่าง เท้าทั้งสองงอหงิกห้อยลง มือทั้งสองกำเข้า หนังที่หน้าผากได้ลอกออก
พระเถระพิจารณาว่า “สรีระนี้ตอนมีชีวิตอยู่ก็เป็นที่เจริญตา เจริญใจ แต่พอนางได้ถึงการมรณะ กายถูกไฟรนเผาจนหมกไหม้ ความงดงาม ที่นางเคยมีกลับเปลี่ยนไปเป็นภาพอันน่าสยดสยอง น่ารังเกียจ”
พระเถระพิจารณาดังนี้แล้วกลับไปที่พักยามกลางคืน ท่านได้นั่งพิจารณาถึงความสิ้นและความเสื่อมอยู่ของภาพนิมิตที่ท่านได้เห็นมาตอนกลางวันแล้ว กล่าวคาถาว่า
“สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ มีอันเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา เกิดขึ้นแล้วย่อม ดับไป ความสงบระงับแห่งสังขาร (หมายถึงการปรุงแต่ง) นั้นได้ย่อมเป็นสุข” ท่านได้เจริญอสุภสัญญาอยู่เช่นนี้จนได้บรรลุพระอรหัต พร้อมด้วยปฏิสัมภิทา
ท่านทั้งหลายจักเห็นว่า การที่มีโอกาสได้ยิน ได้ฟัง ได้ดู ได้ดม ได้รู้ ได้เห็น ได้สัมผัส กับความจริงอันประเสริฐแล้วพิจารณา ทำให้บังเกิดสัมมาทิฐิจนกระทั้งมีจิตสงบ ระงับจากการปรุงแต่งในสังขารทั้งปวงได้เช่นไร
เจริญธรรม
พุทธะอิสระ
——————————————–
