เช้าวันจันทร์ที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๐ หลังจากเดินทางตรวจสั่งงานที่วัดแล้ว รีบกลับมาสรงน้ำ ฉันข้าวต้มเช้า จึงออกเดินทางมุ่งสู่จังหวัดตราด เพื่อคุมรถขุดสระให้ชาวบ้านที่ อ.เขาสมิง ต.ประณีต หมู่ ๕ บ้านดอนสูง จ.ตราด เพื่อสร้างแหล่งน้ำให้ชาวบ้านในหมู่นี้ เพราะอาชีพส่วนใหญ่ของราษฎรในตำบลนี้คือการทำสวนผลไม้
เช่นนี้เมื่อถึงฤดูแล้งของทุกปี ชาวสวนผลไม้จึงเดือดร้อนเป็นจำนวนมาก แม้ภาครัฐจะให้ความช่วยเหลืออยู่ก็ตาม แต่ก็ยังไม่เพียงพอต่อผู้ใช้น้ำ แค่เฉพาะคนหมู่ ๕ บ้านดอนสูงนี้มีประชากรถึง ๒๕๐ ครัวเรือน มีเนื้อที่ ๖,๕๐๐ ไร่ ที่จะได้รับประโยชน์จากสระน้ำนี้
ฉันเดินทางมาทางด่วนโทลล์เวย์ กะว่าจะแวะพักฉันเพลที่ อ.วังจันทร์ จ.ระยอง แต่เหตุการณ์กลับพลิกผัน อยู่ดีๆ ไอ้คุณโชเซ่อ ก็ดันเลี้ยวรถลงจากทางด่วนเฉยเลย พอลงจากสะพานลอยทางด่วนแล้ว ไอ้คุณโชเซ่อ ก็ขับรถลัดลงอยู่ใต้สะพาน
บรรยากาศเหมือนกับนั่งอยู่บนเรือ เพราะถนนใต้สะพานสายบางนาตราดมันเป็นคลื่น มีตะพานข้ามสารพัดคลอง ทำเอาอาการปวดหลังกำเริบถึงกับจับไข้ โชคดีที่วันนี้รถไม่ค่อยติดมากนัก ไม่เช่นนั้นคงได้กินข้าวลิงอีกแล้วเพลนี้
รถวิ่งลัดเลาะมาใต้สะพานทางด่วนจนถึงบางพลี บางบ่อ จึงได้เห็นช่องขึ้นรถกลับไปบนสะพานทางด่วนใหม่อีกรอบ
ฉันตะโกนร้องว่า ชัยโย กูไม่ต้อกินข้าวลิงแล้วไอ้กุด
พอรถวิ่งมาถึงแยกชลบุรีกับพนัสนิคม บัดนาวนั้น ไอ้คุณโชเซ่อดันขับรถหลงเขาเส้นพนัสอีกแล้วพี่น้อง ครั้งก่อนนั้นก็ทีแล้ว ไอ้คุณโชเซ่อคนนี้แหละพี่น้อง มันดันขับรถเขาตัวเมืองพนัส แถมมันยังหันมาบอกว่า เป็นทางลัด
รถวิ่งเข้าเมืองพนัสแล้วลัดเลาะจากตลาดเข้าหมู่บ้านออกไปตามชายทุ่ง จากชายทุ่งเข้าป่าละเมาะ รถวิ่งผ่านถนนคอนกรีตลาดยางจนมาทะลุทางลูกรัง และแล้วคุณโชเซ่อเห็นท่าว่าจะหาทางออกไม่ได้ ท่านชายกุ๊ดชี่ก็ระริกระรี้สั่งให้ลูกน้องจอดถามคนงานที่กำลังทำถนน ว่าน้องๆ จะออกไปเมืองชลได้อย่างไร
คนทำถนนพอได้ฟังจึงเร่งตอบมาทันใดว่า ขะไปอีก ๒ กะโล จักถึงถะโน๋นหย่ายแล่วคัก
อุแม่เจ้า ตำรวจไทยจอดรถถามทางคนเขมรพี่น้อง นี่มันจะเอาฮากันไปถึงไหน มันจะรู้ไหมล่ะว่ากูจะอดข้าว
สรุปรวมความว่า ทุกครั้งที่ฉันนั่งรถอย่ามาถามว่าพุทธะอิสระเคยนั่งหลับบ้างไหม
ตอบได้เลยว่า นี่ขนาดไม่หลับยังต้องถามทางคนเขมร หากขืนหลับคงได้ไปตื่นที่ปอยเปตแน่เลย
พุทธะอิสระ