พอสายหน่อย เจ้าหน้าที่ได้นำแกนนำอีก ๗ คนเข้ามาให้คุณหมอตรวจสุขภาพโดยละเอียด
ดูสีหน้า แววตา ของแต่ละคนดูจะอิดโรยเหมือนกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน
ฉันได้เข้าไปพูดคุยกับ ลุงกำนัน และคุณถาวร ได้ทราบว่า คืนแรกในคุกของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่สุดแย่จริงๆ
เกิดจากเหตุที่ เครื่องนอนไม่เอื้อต่อการหลับนอน ด้วยเพราะทางเรือนจำ แจกผ้าห่มให้ ๓ ผืน ซึ่งใช้ปูนอน ๑ ผืน ห่ม ๑ ผืน หนุนนอนอีก ๑ ผืน
หลายคนอาจจะลำบากกับการใช้ผ้าห่มปูนอนกับพื้นปูนเย็นๆ แบบนี้ใหม่ๆ จะนอนหลับยาก และหากเป็นโรคกระดูก จะเจ็บปวดทรมานมาก
เหมือนอย่างฉัน ตอนแรกที่นอนๆ ไป โรคกระดูกทับเส้นประสาทก็จะกำเริบ วันนี้ คุณถาวร และลุงกำนัน ก็เช่นกัน ทั้งสองเป็นโรคกระดูกเสื่อม หมอนรองกระดูกทรุด ทำให้เกิดอาการเจ็บปวดสันหลังมาก
พุทธะอิสระ จึงได้แต่แนะนำให้แจ้งแก่คุณหมอ เพื่อให้หมอได้จ่ายยา แก้ปวดกระดูก เพื่อบรรเทาอาการ แม้มันจะแก้ที่ปลายเหตุก็ตาม แต่เพื่อความอยู่รอดในสถานการณ์เช่นนี้ ทำอะไรได้ก็ทำ ช่วยอะไรได้ก็ช่วยๆ กัน
พอถึงคิวฉันเข้าให้หมอตรวจ คำแรกที่หมอทักก็คือ อีกไม่นานคงได้ประกันตัวแล้วมั้งคะ ประชาชนเขาเป็นกำลังใจให้ท่าน และแกนนำ อาการปวดหลังของท่านดีขึ้นบ้างไหม
ฉันตอบว่า ทำกายภาพบำบัดอยู่ทุกวัน จึงทำให้สามารถอยู่ได้โดยมิต้องใช้เฝือกอ่อนคาดหลัง
พุทธะอิสระ แจ้งต่อหมอต่อไปว่า หลังจากฉันออกจากเรือนจำคราวที่แล้ว ก่อนที่จะออกไป คุณหมอคงจำได้ว่า ความดันและออกซิเจนในเลือดฉันต่ำมาตลอด พอออกไป โรคเก่ามันก็กลับมาอีกเป็นระยะๆ เม็ดเลือดขาวตก เวลานอนก็จะมีอาการเหมือนคนจมน้ำ ต้องลุกขึ้นมานั่ง คืนหนึ่งเกิดขึ้นหลายๆ ครั้ง
คุณหมอถามว่า แล้วรู้สึกมีอาการมึนหัว ไม่สดชื่นหลังตื่นนอนไหมคะ
ฉันตอบคุณหมอว่า ใช่
คุณหมอถามว่า ในครอบครัวมีใครเป็นอาการอย่างนี้บ้างไหมคะ
ฉันตอบว่า มีโยมพ่อนอนหลับตายไปเฉยๆ อายุแค่ ๔๐ เอง พี่ชายก็นอนหลับตายอายุ ๓๐ เศษๆ เท่านั้น
คุณหมอ จึงแสดงความเป็นห่วงว่า ท่านควรจะไปอยู่ในความดูแลของหมอผู้เชี่ยวชาญโรคทางเดินหายใจ จะดีกว่าอยู่ที่นี่ เพราะที่โรงพยาบาลราชทัณฑ์ เขามีเครื่องช่วยชีวิตครบ เจ้าหน้าที่ก็ดูแลตลอด ๒๔ ชั่วโมง
ฉันตอบคุณหมอว่า ขอบคุณที่คุณหมอเป็นห่วง ฉันขออยู่ที่นี่แหละ เป็นห่วงแกนนำแต่ละคน เขาไม่คุ้นชินกับบรรยากาศที่นี่ หากฉันอยู่กับพวกเขา ก็ยังเป็นกำลังใจให้แก่กัน
สรุปฉันขอปฎิเสธ ไม่นอนโรงพยาบาลราชทัณฑ์ก็แล้วกัน
คุณหมอก็มิได้พูดอะไร แต่ก็ต้องบันทึกความเห็นของหมอเอาไว้ในประวัติผู้ป่วย…
พุทธะอิสระ
๘ มีนาคม ๒๕๖๔
————————————————–
วิถีแห่งนักสู้ (ตอนที่ ๑)
วิถีแห่งนักสู้ (ตอนที่ ๒)
วิถีแห่งนักสู้ (ตอนที่ ๓)
วิถีแห่งผู้กล้า (ตอนที่ ๔)
————————————————–
Way of Brave Man (Chapter 5)
March 8, 2021
In the late morning, prison officers took additional seven PDRC leaders to have detailed medical check-up by the doctor.
From their facial and eyes expression, each of them looked weary as if they had not slept all night.
I talked to Lung Kamnan (Suthep Thuagsuban) and Khun Thavorn Sennium and found that their first nights in the prison were an extremely terrible experience.
It was because the bedding was unfavorable for sleeping. Because the prison gave us three blankets: one as bed sheet, one as blanket, and one as pillow.
Several of them had difficulty laying blanket on cold cement floor as their bed sheets. In the beginning, it would be difficult for them to sleep. And if they had bone disease, they would feel extremely painful.
Like me, when I first slept, my herniated nucleus pulposus symptoms came back. Similarly, today, Khun Thavorn and Lung Kamanan have degenerative bone disease and herniated nucleus pulposus. So, they have severe spine pain.
Buddha Isara informed the doctor to prescribe them medicines to relieve bone pain thought it did not resolve its cause. Anyway, for survival in such circumstances, whatever we could do to help them, I would.
When it was my turn to have a medical check-up. The doctor greeted me that, “It seems that soon you would be granted bail. People have given you and other PDRC leaders morale support. Have your back pain got better?”
I replied, “I do physical therapy every day. So, I don’t have to use soft splint for back support.”
Buddha Isara continued to tell the doctor, “Before leaving the prison last time, you may still recall that my blood pressure and oxygen saturation had always been low. After leaving the prison, my old disease periodically came back. White blood cells reduced. When I slept, I felt like a drowning person. So, I had to wake up and sit and it happened many times at night.”
The doctor asked, “Did you feel dizzy and not cheerful after wake up?”
I replied to the doctor, “Yes.”
The doctor asked, “Do any of your family members have the symptoms?”
I replied to her, “My father slept and suddenly passed away, when he was only forty years old. My brother also slept and died when he was over thirty years old.”
The doctor showed her concern and said, “You had better be taken care by a respiratory medicine specialist. It would be better than staying here. Prison hospital is fully equipped with life-saving equipment. Nurses take care of patients twenty-four hours.”
I replied to the doctor, “Doctor, thank you for your concern. I prefer to stay here. I am worried about each PDRC leader. They are not familiar with the atmosphere here. If I stay with them, I can still give them morale support.”
“In sum, I prefer not to stay in prison hospital.”
The doctor did not say anything, but she had to take notes of her opinions in the patient record.
Buddha Isara
————————————————–
Way of Fighter (Chapter 1)
Way of Fighter (Chapter 2)
Way of Fighter (Chapter 3)
Way of Fighter (Chapter 4)
