สงสาร เอย แสนสงสาร
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๖๖
เห็นพินอคคิโอต้องมานั่งทนฟังทั้ง สว. และ สส. ต่างรุมโขกสับ แบบผีไม่เผา เงาไม่เหยียบ ไม่คิดที่จะอยู่ร่วมโลกกันด้วยซ้ำ
แม้พินอคคิโอน้อยจะพยายามเชิดหน้าเก็บอาการ วางมาดรับฟังอย่างนิ่งเฉย แต่ด้วยวิสัยของปุถุชน ย่อมจะรู้สึกหนาวร้อน ทุรนทุราย หงุดหงิด รำคาญ ฉุนเฉียว ไม่พึงพอใจ
แต่ก็ต้องพยายามนั่งมั่นหน้าอดทนฟัง
ที่ชีช้ำที่สุดก็คือ หลังจากถูกรุมด่า รุมประนามกันมาทั้งวัน พอถึงคราวที่จะยกมือโหวตให้เป็นนายกรัฐมนตรี กลับได้รับแจกแห้วมาเป็นเข่งๆ
พิธาน้อยจึงต้องมั่นหน้าออกมาทนยืนให้สัมภาษณ์อย่างเท่เฉพาะหน้า แต่ในจิตใจนั้นเล่าใครจะรู้ว่า กูทุกข์ กูผิดหวัง กูเสียใจ จนกูแทบจะระเบิดความอัดอั้นออกมาอยู่รอมร่อแล้ว
ไม่เป็นไรน่าทาน้อย วันที่ ๑๙ ค่อยมานั่งมั่นหน้าอดทนฟังเพื่อน สส. และ สว. เขารุมด่าใหม่นะ ทานะ
ขณะที่ทาน้อยพยายามเก็บอาการ รักษาความมั่นหน้าให้ดูเท่เข้าไว้ พอถึงวันที่ตนจะลุกขึ้นมายืนตอบ
คนมีสมองทั้งหลายต่างคิดกันว่า งานนนี้ทาน้อยคิโอ คงตอบโต้อย่างเฉียบแหลมคม แต่พอได้ฟังกลับทำให้คนมีสมองไม่ฝ่อ ต่างพากันผิดหวัง ทาน้อยเอาแต่ตอบวนไปวนมา เหมือนเด็กพายเรือในอ่างก็ไม่ปาน
เช่นนี้จะไม่เรียกว่าสงสารแล้วจะให้เรียกว่าอะไร
วันนี้แสดงความสงสารพอแค่นี้ก่อน เดียวพรุ่งนี้จะมานั่งเขียนแสดงความสงสารกันใหม่ เพราะยังมีอีกหลายคนดูแล้วช่างน่าสงสารยิ่งนัก
พุทธะอิสระ
——————————————–
